Czy to możliwe by jeden bank miał taką władzę by wywierać wpływ na światowe rządy? Czy aby na pewno wybory urzędników na kluczowe stanowiska dotyczące polityki monetarnej na świecie były wyborem społeczeństwa? Czy decydenci ze szczytów władzy są niezależni? Czyje interesy reprezentują?

Niedawno przypomniał mi się ciekawy wywiad z pewnym maklerem obnarzającym funkcjonowanie banków inwestycyjnych w dobie kryzysu. Alessio Rastani w szczerej wypowiedzi ostrzegał widzów przed nadchodzącym krachem. Wywiad z Alessio obiegł świat finansów w tempie błyskawicy. Poniżej zacytuję tylko część:

„Teraz nie jest czas na pobożne życzenia, że rząd wszystko naprawi.
Rządy nie rządzą światem, Goldman Sachs rządzi światem.
Goldman Sachs nie dba o ten pakiet ratunkowy...”

Forbes nazwał go psychopatą. CNBS sugerowało, iż być może jest to żart.Niezależnie od intencji wypowiedź Alessio wywołała burzę. Nikt z komentujących mediów jednak nie skoncentrował się na sprawdzeniu jak jest naprawdę. Wywiad do obejrzenia poniżej:

Wywiad ten skłonił mnie do rozwinięcia wypowiedzi Alessio.

Jak działa Goldman?

Od wielu lat Goldman Sachs starał się być tak blisko rządów oraz regulatorów jak to tylko możliwe. Goldman lobbuje swoich pracowników na kluczowe stanowiska w strukturach europejskich oraz “suwerennych” państw. Następnie pod koniec kadencji urzędnicy gładko obejmują intratne posady w banku. Proces ten powtarza się od kilkunastu lat.

Rozgraniczenie interesów Goldmana i rządów jest praktycznie niemożliwe. Goldman sprawuje funkcje doradcze, dostarcza finansowania poprzez emisję obligacji, kieruje swoich ludzi na stanowiska publiczne aby rozwiązać problemy, które sam tworzy. W obecnej chwili mamy sytuację, w której większość głównych polityków pracowała lub doradzała Goldmanowi. W takiej sytuacji niezależnie od intencji ciężko jest rozdzielić interes Goldmana od interesu publicznego.

Włochy:

Kilka miesięcy temu tuż po nagłośnieniu skandalu „Bunga-Bunga“ z udziałem byłego Premiera Włoch Silvio Berlusconiego, Unia Europejska z pominięciem jakichkolwiek elementów demokracji postanowiła usunąć Berlusconiego ze stanowiska zastępując go technokratą z Brukseli – Mario Montim. Jest to ewenement na skalę światową kiedy to dymisjonuje się premiera ze względu na skandal obyczajowy, a obsadza się na jego miejsce pracownika wysokiego szczebla banku inwestycyjnego.

Tuż przed objęciem funkcji Premiera Włoch Pan Monti pracował na stanowisku starszego doradcy w Goldman Sachs.

Ścieżki kolejnego znanego Włocha obecnego Prezesa Europejskiego Banku Centralnego także zbiegają sie z Goldmanem. Do roku 2002 Mario Dragi był Ministrem Skarbu Włoch. W tym czasie dzięki stosowaniu zasad kreatywnej księgowości oraz przy znacznej pomocy Goldmana udało mu się ukryć sporą część długu Włoch. Dzięki temu oficjalny dług zmniejszył się poniżej progu 60% wyznaczonego dla kandydatów do strefy Euro. Po odejściu z polityki Mario Dragi sprawował funkcję dyrektora generalnego banku Goldman Sachs przez kolejne 3 lata. Następnie objął funkcję Prezesa Banku Centralnego Włoch skąd gładko przeniósł się do Frankfurtu 1-go sierpnia 2011 roku obejmując wcześniej wspomnianą funkcję Prezesa ECB.

Grecja:

W przypadku Grecji także pojawia się Goldman w zarzutach dotyczących manipulacji realnym zadłużeniem przed przystąpieniem do strefy Euro. Główną rolę odegrał tu Petros Christodoulou, ówczesny Prezes Narodowego Banku Grecji. Christodoulou, który zaczynał karierę w Goldmanie obecnie sprawuje fukcję Ministra nadzorującego obsługę długu Grecji.

Ciekawy jest też fakt, iż George Papandreu – Premier Grecji,  w listopadzie 2011 roku podał się do dymisji w 3 dni po tym jak zaproponował ogólnokrajowe referendum dotyczące spłaty zobowiązań zaciągniętych przez Grecję. Funkcję premiera objął po nim Lucas Papademos wcześniej Prezes Narodowego Banku Grecji.

Irlandia

W przypadku Irlandii warto przywołać postać pozostającą trochę w cieniu, Peter’a Sutherlanda, Dyrektora Zarządzającego Goldman Sachs International. Sutheralnd w latach 80-tych był prokuratorem generalnym. Następnie został mianowany komisarzem d.s konkurencji przy UE. Był on także najważniejszą osobą po stronie Irlandii negocjującą warunki nacjonalizacji banków oraz warunki bailoutu dla tego kraju.

Pozostałe kraje:

Kolejnym przykładem doradcy Goldmana może być Otmar Issing uznawany za architekta Euro, członek zarządu Bundesbanku przekształconego w Europejski Bank Centralny.

Inny przykład: Antonio Borges – do niedawna Prezes Europejskiej Dywizji Międzynarodowego Funduszu Walutowego, przez lata Dyrektor Zarządzający w Goldman Sachs

Przykładem z naszego kraju może być Kazimierz Marcinkiewicz – premier w latach 2005 – 2006. Po krótkim epizodzie w NBP w 2007 objął on funkcję doradcy w Londyńskiej siedzibie Goldman Sachs.

W praktyce ciężko jest wskazać polityka ze szczytów władzy, który nie współpracował lub nie ma w swoim bliskim otoczeniu ludzi związanych z Goldman Sachs. Niektórzy stwierdzą, że to dobrze ponieważ w prywatnych korporacjach urzędnicy zdobywają doświadczenie szybciej niż gdzie indziej. Zgodzę się z tym jednak poziom integracji struktur Goldman Sachs pokazuje, iż granice współpracy i współzależności już dawno zostały przekroczone. Jest tylko interes Goldmana i nic więcej.

Dla tych, którzy chcialiby zgłębić temat polecam książkę Wiliama Cohana “Money and Power: How Goldman Sachs came to rule the world”. Jest to rewelacyjne opracowanie ukazujacy jak ten bank rozwijał się przez lata. Jak poprzez sponsorowanie prezydentów począwszy od Roosevelta zyskiwał przychylność polityków. Pokazuje też niejasne relacje pomiędzy bankiem a agencjami wywiadowczymi. Lektura warta przeczytania

Tymczasem załączam ciekawy obrazek z The Independent.

­

 Trader21

Niezależny Portal Finansowy